Sianokosy

Dziś rano wybrałam się na spacer z psem. Obeszłam cały zakupiony przez nas niedawno teren i niejednokrotnie musiałam przecierać oczy ze zdziwienia. Oczywiście, wiedzieliśmy na co się porywamy (generalnie rzecz biorąc). Wiedzieliśmy, że 25 hektarów ziemi to dużo. Wiedzieliśmy, że uporządkowanie i zaplanowanie takiego terenu będzie się wiązało z ogromem pracy. Ale chyba w najśmielszych wyobrażeniach do głowy nam nie przyszło, że samo odsłonięcie terenu będzie takim wyzwaniem.

Skoszenie trawy nie stanowiło większego problemu. Już pierwszego dnia naszego pobytu na wsi do domu wszedł okoliczny gospodarz. Wszedł, bo musicie wiedzieć, że na wsi pukanie do drzwi bywa zbędną kurtuazją. Po co pukać, a tym bardziej dzwonić i się zapowiadać, skoro gospodarze mogą być w ogrodzie lub na polu i i tak nie usłyszą dzwonka.

Jak wszedł, tak powiedział, że jutro może przyjechać trawę skosić. Ucieszyliśmy się bardzo, bo na całym terenie trawa sięgała mniej więcej do piersi. W pewnym sensie można powiedzieć, że kupiliśmy kota w worku, a konkretnie ogromną działkę w trawie. Przed zakupem obeszliśmy teren tylko pobieżnie, sprawdzając główne miejsca i przynosząc ze sobą do domu po kilka kleszczy. Nauczeni czasem spędzonym w Warszawie, że nie ma nic za darmo, zapytaliśmy za ile to koszenie. Na to nasz sąsiad zdębiał i musiał się dobrze zastanowić przed odpowiedzią.

- Za ile? - powiedział. - Ze trzy dni się zejdo. I kolejne trzy bedzie schło. Potem zbiore.

Gdy już chciałam się dopytać o cenę tego zabiegu ogrodniczego, Darek kuksnął mnie w bok. A po czasie uświadomił. Przecież, że nasz sąsiad za darmo nie kosił. Kosił za siano dla swoich koni. A gdy zebrał już dla nich jedzonko z naszych łąk i pól, okazało się, że nas czeka jeszcze nie lada robota. Trawę trzeba było jeszcze wykosić wokół każdego drzewa i wokół każdego krzaczka. Zajęło nam to dwa tygodnie, a korzystaliśmy z pomocy trzech silnych mężczyzn. Nadal nie skończyliśmy, ale widać już światełko w tunelu. Widać również kilka innych rzeczy. Okazało się na przykład, że mamy na naszej działce hydrant. Okazało się też, że na skraju działki stoi bardzo stara i klimatyczna latryna. Po co ją tam ktoś postawił, skoro w budynku dworku są cztery toalety... Nie wiem. Ale zapach zmusza nas do zastanowienia się nad rozbiórką.

Przy okazji okazało się coś jeszcze. Okazało się, że mnóstwo drzew dosłownie zarosło chaszczami i samosiejkami. A trzeba Wam wiedzieć, że drzewa stanowią ogromną wartość tego terenu. Niektóre z nich mają po 200 lat i tworzą zabytkowy kompleks parkowy.

W następnym rzucie czeka nas więc oczyszczanie terenu z krzaków i zarośli. A w pierwszej kolejności odwiedziny u konserwatora zabytków. Trzymajcie kciuki, by się nie okazało, że nie możemy ruszyć ani jednego krzaczka ;)