Zaczynamy od kuchni, czyli opowieść o wnętrzu przed remontem

No, dobrze. Najwyższa pora przedstawić i zaprezentować Jego Wysokość Dworek. Taki, jaki jest. Bez upiększeń i ulepszeń. A ponieważ Darek- tak się złożyło- jest architektem wnętrz, no to sami rozumiecie. Nie mam wyjścia i muszę napisać o wnętrzach.

Ciekawi nas Wasze wrażenie. My, po pierwszych oględzinach tego starego budynku, byliśmy mile zaskoczeni. Biorąc pod uwagę barwną historię dworku (mieściła się w nim między innymi szkoła, sala weselna oraz- w czasie wojny- stacjonowało tu wojsko okupanta) to cud, że wnętrza zastaliśmy w tak niezłym stanie. Faktycznie dworek przeszedł kilka większych remontów. Niestety wystarczyło się przyjrzeć, by zobaczyć, że raczej nie dbano tutaj o szczegóły. Tu ściana krzywa, tam jedno okno mniejsze od drugiego. Im dokładniej studiowaliśmy archiwalne plany budynku, tym bardziej Darek łapał się za głowę. Jesteśmy po wstępnych oględzinach budowlanych i już wiemy, że niemal każdy fragment budynku będzie, jeśli nie do wymiany, to na pewno do naprawy.

Ale po kolei. Kawałek po kawałku opowiem Wam w najbliższym czasie o wnętrzach. Przed nami Wielki Remont, więc te opowieści będą dla nas nie lada pamiątką.

Zwiedzanie trzeba zacząć tak po ludzku- od serca. A wiadomo przecież, że sercem każdego starego domu jest kuchnia.

Kuchnia i jadalnia znajdują się w jednym z alkierzy i są pomieszczeniami wyraźnie niższymi niż reszta domu. Przez to sprawiają od wewnątrz wrażenie, jakby były przyklejone od innego budynku. W rzeczywistości alkierze w dworkach były zazwyczaj mniejsze niż główna bryła; posiadały też własny dach i wejście. Taki zabieg oddzielał kuchnię (z jej zapachami i odgłosami) od bardziej formalnej części dworku.

Całość jest jednak bardzo przytulna. Być może jest to kwestia właśnie niskiego sufitu, który sprawia wrażenie jakby przytulał mieszkańców. A może to zasługa kuchni- chłodniejszej niż reszta domu- która aż się prosi, by napalić w piecu i postawić na ogniu gar z gorącą zupą. Od samego początku wiedzieliśmy, że te pomieszczenia kryją w sobie prawdziwą magię. Wiedzieliśmy, że jeszcze kiedyś zatętni tu życie, a wokół stołu zrobi się gwarno i wesoło. Zapachnie domowym rosołem i szarlotką.

Głównym mankamentem pomieszczeń w alkierzu jest brak światła. W kuchni- malutkie okno wychodzące na północ jest dodatkowo zasłonięte przez olbrzymią tuję, którą ktoś zasadził w tym miejscu chyba przyszłym pokoleniom na złość. Drzewko niemal całkowicie blokuje widok z kuchni, a w dodatku powoduje wilgoć. Przy ładnej pogodzie trzeba otwierać kuchenne drzwi i dopiero wtedy robi się w miarę jasno. Wolę nawet nie myśleć, ile światła dziennego dociera do kuchni zimą.

Drugie pomieszczenie służące do tej pory za niewielką jadalnię jest zbyt ciasne, by mogło pomieścić całą rodzinę. Ma jednak tę przewagę, że króluje w nim popołudniowe słońce. Dzięki dwóm, niczym nie zasłoniętym oknom w całym pomieszczeniu jest jaśniej i wyraźnie cieplej niż w kuchni.

Wspólnie z moją mamą i jej mężem szybko doszliśmy do wniosku, że oba pomieszczenia tworzące alkierz powinniśmy połączyć w jedną, dużą kuchnię. Otwarcie tej przestrzeni rozwiąże problem braku światła. W ciemniejszej i chłodniejszej części kuchni swoje miejsce znajdzie spiżarnia i te sprzęty kuchenne, których nie używa się na co dzień. Jaśniejsza część zamieni się w królestwo Pani Domu z długim drewnianym blatem kuchennym i stylizowanymi meblami. Możliwe, że uda nam się również powiększyć nieco okna, nie zmieniając przy tym ich charakteru.

No i niestety. Tuja musi odejść ;)

Nie wszystko złoto, co się błyszczy, czyli prawdziwe skarby w sadzie

Na terenie parku mamy dwa sady. Chodzę codziennie pod jabłoniami i serce mi się łamie. Zaniedbane i przerośnięte drzewka aż się uginają pod ciężarem suchych gałęzi, a ich korę pokrywają porosty. Owoców dają mało, choć od poprzednich właścicieli wiemy, że są pyszne. Soku jabłkowego próbowaliśmy jeszcze przed zakupem nieruchomości, podczas jednej z wizyt. Nigdy nie piliśmy nic smaczniejszego.

Sady to jeden z powodów, dla których zakochaliśmy się w tej posiadłości. Choć nie są wielkie, a w obecnym stanie wymagają wiele pracy, są prawdziwym skarbem tego miejsca. Dlaczego? Bo dojrzewają w nich dawne odmiany papierówek i antonówek. Takich drzewek jest już niewiele. Niewiele też owoców ma taki smak. W markecie dawnych odmian jabłek się nie kupi. Współczesna gospodarka rolna zepchnęła te dawne odmiany jabłoni na boczny tor. Smutne to, ale prawdziwe. Zbyt często dziś stawia się na ilość, a nie jakość.

A przecież nic nie zastąpi smaku kompotu z papierówki czy zapachu szarlotki z antonówką. Żadne czerwoniutkie i błyszczące jabłuszka ze sklepowej półki nie mogą się z nimi równać.

No, dobrze. Ale zanim upieczemy szarlotkę i nastawimy kompot, będziemy musieli zakasać rękawy i zadbać o te nasze skarby.

Kilka tygodni temu odwiedziła nas nasza przyjaciółka. Pani Grażyna Rodziewicz jest sadownikiem z okolic Grójca i choć nigdy byście ją o to nie posądzili (sądząc po jej filigranowej posturze i delikatnym głosie), potrafi nieźle przyciąć. Gałęzie, oczywiście. A jak trzeba, to i na traktor wsiądzie, i pracowników pogoni.

Od pani Grażyny dowiedzieliśmy się między innymi, że współczesne odmiany jabłoni przycina się w sadownictwie na kształt kobiecej sylwetki. Gałęzie rozpościerają się na dwóch poziomach, by dawały więcej owoców i by łatwiej było je zbierać. Dowiedzieliśmy się również, że dawnych odmian jabłoni nie uprawia się na szeroką skalę, bo za szybko i za wysoko rosną. Zdecydowanie trudniej ukształtować je w kobiece krągłości. Stąd najlepszą formą dla dawnych odmian jest parasol.

Naszym drzewkom do parasoli troszkę brakuje. Musimy oczyścić je z suchych gałęzi, usunąć mech i porosty, a jesienią przyciąć drzewka, by nie rosły zbyt wysoko. No, bo kto się tam będzie potem wdrapywał.

Czeka nas sporo pracy, ale już w przyszłym roku będziemy mogli częstować gości szarlotką, jak się patrzy.

Niechciany gość Kasztanowego Zakątka

Mamy u siebie niechcianego gościa. Nietypowy to gość, bo nie wchodzi do domu. Woli siedzieć w parku pod drzewem i chrupać smaczne liście. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie mały szkopuł. Nasz gość szczególnie upodobał sobie zabytkowe kasztanowce tworzące u wjazdu do dworku wyjątkowe miejsce, które nazwaliśmy Kasztanowym Zakątkiem.

Widok na dworek od strony wjazdu i Kasztanowego Zakątka

Okazuje się, że szrotówek kasztanowcowiaczek (bo właśnie tak ma na imię nasz niechciany gość) to prawdziwa zmora kasztanowców w całej Polsce. W zeszłym tygodniu odwiedził nas profesor Antoni Buraczewski z Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu i opowiedział co nieco na temat tego pasożyta. Wiemy już, że jego larwy rozwijają się w liściach kasztanowców. Jesienią opadają na ziemię, po czym znowu wspinają się do góry, by dalej niszczyć i plądrować.

Paskudna robota szrotówka

Wiemy już co robić. Suche liście trzeba natychmiast zamiatać i palić, a drzewa zabezpieczać specjalnymi preparatami. I tak, dzięki pomocy przyjaciół, stajemy się powoli specjalistami od kasztanowców.

Serce mnie boli, że musimy wytoczyć wojnę jakimś stworzeniom. Bądź co bądź, szrotówek był tu przed nami. Z jego perspektywy to my jesteśmy intruzami. A musicie wiedzieć, że jeśli chodzi o zwierzęta, to mam małego hopla. Dziś wyniosłam spod prysznica pająka, żeby się biedak przypadkiem nie zmoczył.

Jeszcze kilka tygodni temu nie można było na teren Zakątka wejść. Praca wre, to urocze miejsce jest już niemal oczyszczone.

Tak więc żal mi szrotówka, ale nie mamy wyjścia. Nikt nie będzie niszczył naszych zabytkowych drzew bezkarnie! A więc to już oficjalne- mamy ze szrotówkiem wojnę!

PS A spróbujcie wypowiedzieć nazwę tego pasożyta trzy razy na jednym oddechu ;)

Kasztanowy Zakątek

Serdecznie zapraszamy do współpracy. Nasze drzwi pozostają szeroko otwarte dla pomysłów i projektów ciekawych i nowatorskich.

Interesuje nas współpraca w dziedzinach:

- budowlanka i wykończenie wnętrz

- fotografia i filmy

- organizacja imprez i eventów

Masz ciekawy pomysł na wydarzenie, które mogłoby być przeprowadzone na terenie naszego dworku? Daj nam znać. Dysponujemy klimatycznym wnętrzem starego dworku z 1866 roku, zabytkowym parkiem wokół dworku na czele z oryginalną i zabytkową aleją akacjową, dwoma sadami dawnych odmian jabłoni oraz kilkunastoma hektarami lasów i łąk z dostępem do rzeki. 

Prosimy wziąć pod uwagę fakt, że w najbliższym czasie czeka nas spory remont dworku. Na chwilę obecną jesteśmy też na etapie oczyszczania terenu parku. Istnieje możliwość dostosowania prowadzonych prac do planowanego wydarzenia. 

W przyszłym roku rozpoczynamy prace nad hotelem, centrum SPA oraz przystanią kajakową. Wtedy też będziemy zainteresowani współpracą w dziedzinie HoReCa.

Zuzanna Ingielewicz

tel: 604 22 00 60

e-mail: z.ingielewicz@gmail.com

Popielżyn Zawady 45

09-131 Joniec

Sianokosy

Dziś rano wybrałam się na spacer z psem. Obeszłam cały zakupiony przez nas niedawno teren i niejednokrotnie musiałam przecierać oczy ze zdziwienia. Oczywiście, wiedzieliśmy na co się porywamy (generalnie rzecz biorąc). Wiedzieliśmy, że 25 hektarów ziemi to dużo. Wiedzieliśmy, że uporządkowanie i zaplanowanie takiego terenu będzie się wiązało z ogromem pracy. Ale chyba w najśmielszych wyobrażeniach do głowy nam nie przyszło, że samo odsłonięcie terenu będzie takim wyzwaniem.

Skoszenie trawy nie stanowiło większego problemu. Już pierwszego dnia naszego pobytu na wsi do domu wszedł okoliczny gospodarz. Wszedł, bo musicie wiedzieć, że na wsi pukanie do drzwi bywa zbędną kurtuazją. Po co pukać, a tym bardziej dzwonić i się zapowiadać, skoro gospodarze mogą być w ogrodzie lub na polu i i tak nie usłyszą dzwonka.

Jak wszedł, tak powiedział, że jutro może przyjechać trawę skosić. Ucieszyliśmy się bardzo, bo na całym terenie trawa sięgała mniej więcej do piersi. W pewnym sensie można powiedzieć, że kupiliśmy kota w worku, a konkretnie ogromną działkę w trawie. Przed zakupem obeszliśmy teren tylko pobieżnie, sprawdzając główne miejsca i przynosząc ze sobą do domu po kilka kleszczy. Nauczeni czasem spędzonym w Warszawie, że nie ma nic za darmo, zapytaliśmy za ile to koszenie. Na to nasz sąsiad zdębiał i musiał się dobrze zastanowić przed odpowiedzią.

- Za ile? - powiedział. - Ze trzy dni się zejdo. I kolejne trzy bedzie schło. Potem zbiore.

Gdy już chciałam się dopytać o cenę tego zabiegu ogrodniczego, Darek kuksnął mnie w bok. A po czasie uświadomił. Przecież, że nasz sąsiad za darmo nie kosił. Kosił za siano dla swoich koni. A gdy zebrał już dla nich jedzonko z naszych łąk i pól, okazało się, że nas czeka jeszcze nie lada robota. Trawę trzeba było jeszcze wykosić wokół każdego drzewa i wokół każdego krzaczka. Zajęło nam to dwa tygodnie, a korzystaliśmy z pomocy trzech silnych mężczyzn. Nadal nie skończyliśmy, ale widać już światełko w tunelu. Widać również kilka innych rzeczy. Okazało się na przykład, że mamy na naszej działce hydrant. Okazało się też, że na skraju działki stoi bardzo stara i klimatyczna latryna. Po co ją tam ktoś postawił, skoro w budynku dworku są cztery toalety... Nie wiem. Ale zapach zmusza nas do zastanowienia się nad rozbiórką.

Przy okazji okazało się coś jeszcze. Okazało się, że mnóstwo drzew dosłownie zarosło chaszczami i samosiejkami. A trzeba Wam wiedzieć, że drzewa stanowią ogromną wartość tego terenu. Niektóre z nich mają po 200 lat i tworzą zabytkowy kompleks parkowy.

W następnym rzucie czeka nas więc oczyszczanie terenu z krzaków i zarośli. A w pierwszej kolejności odwiedziny u konserwatora zabytków. Trzymajcie kciuki, by się nie okazało, że nie możemy ruszyć ani jednego krzaczka ;)

Kupiliśmy dworek...

Witajcie, kochani!

Właśnie powiedzieliśmy pierwsze zdanie naszej nowej historii. Historii zwariowanej i pełnej nieoczekiwanych zwrotów akcji. Historii o miejscu tworzonym dla ludzi i o ludziach, których to miejsce stworzyło. Tak jakby od nowa. Bo gdy ktoś decyduje się, by wszystko rzucić i przeprowadzić się na wieś, to znak, że wielkie zmiany czekają za rogiem.

Gdy pewnego zimowego ranka ponad rok temu zadzwoniła do nas moja mama mówiąc, że wraz z mężem kończy pracować, mało tego- chce się przeprowadzić na wieś, roześmialiśmy się w głos. Od jakiegoś już czasu szukaliśmy naszego wymarzonego miejsca na wsi. I choć my myśleliśmy raczej o czymś "na weekendy", postanowiliśmy połączyć siły i szukać razem w jednej okolicy. To właśnie mama wyszperała w internecie (tak, tak- mama jest skomputeryzowana, a jakże!) ogłoszenie o nietypowej posiadłości na sprzedaż. A gdy poprosiła nas, abyśmy rzucili okiem, Darek aż podskoczył z podekscytowania. 

- Przecież to Libella! - zakrzyknął.

Libella była dawniej ośrodkiem wczasowym pewnej znanej polskiej firmy chemicznej. Co roku do Libelli przyjeżdżały na letnie kolonie dzieci, w weekendy odbywały się wesela i urodziny. Na należącej do Libelli plaży odpoczywały rodziny z całej okolicy. Libellę znał doskonale mieszkający w okolicy szczuplutki, piegowaty chłopiec o ładnej buzi. Ganiał z kolegami po pobliskich polach i łąkach, i marzył. Marzył, że któregoś dnia zarobi tyle pieniędzy, by odkupić dworek i przywrócić mu dawną świetność.

Tym małym pieguskiem był Darek i właśnie się przekonał, że życie pełne jest zbiegów okoliczności, nazywanych przez jego narzeczoną (mnie) uśmiechami losu.

Później były już liczne rozmowy, umowy i przemowy. Zakup nieruchomości trwał prawie półtora roku. I choć przez cały ten czas pełni byliśmy obaw, czy się uda, nikomu do głowy by nawet nie przyszło, by zrezygnować. Prawda jest taka, że to nie my wybraliśmy to miejsce, ale to miejsce wybrało nas. Od pierwszych kroków postawionych w zabytkowej alei akacjowej prowadzącej do dworku wiedzieliśmy, że tu jest nasze miejsce.

Prawda jest taka, że gdyby kilka lat temu ktoś powiedział nam, że zostaniemy właścicielami dworku na wsi, że będziemy prowadzić w pobliżu hotel i że zamieszkamy tak blisko rodziny, prawdopodobnie nie uwierzylibyśmy w ani jedno słowo. Dziś wiemy już jednak, że życie pełne jest tych uśmiechów losu. Czasami trzeba tylko pozwolić sobie, na tę odrobinę odwagi, która prowokuje do zmiany.

Zapraszamy Was serdecznie do śledzenia naszych losów. Jeśli przebrnęliście przez ten krótki wstęp powyżej, to wiecie już, że mamy raczej nierówno pod sufitem. W związku z tym zapowiada się ciekawie :)

Na blogu opowiemy Wam więcej historii o dworku w Popielżynie-Zawadach nad Wkrą. Po drodze postaramy się nie zanudzać Was ckliwymi opowieściami (choć tu niczego nie obiecuję, mam skłonności w tym kierunku) i przedstawić proces przywracania temu miejscu dawnej świetności.

Kupiliśmy dworek. To pierwsze zdanie tej opowieści. Kolejne zdania napisze samo życie.  

Zapraszamy!